« december 2004 | Main | februari 2005 »

31 januari 2005

sluipschutters

Tussen mijn twaalfde en mijn veertiende had ik veel last van sluipschutters.
Als ik ’s ochtends de achterdeur uitkwam moest ik eerst vijftig meter open terrein oversteken. Daarom moest ik wachten tot er een auto voorbijkwam die ik als dekking kon gebruiken. Mijn moeder begreep dit niet en duwde mij, vooral als ik te laat was, plompverloren de deur uit. Het enige dat ik dan kon doen was rennen, zo hard als ik kon, met mijn schooltas voor mijn gezicht, in de hoop dat ze me in mijn zigzaggende vaart zouden missen. Als ik de beschutting van de supermarkt had bereikt drukte ik mijn rug tegen de muur en wachtte tot mijn hart was uitgeraasd. Van daar naar school was het een kwestie van goed opletten, de geparkeerde auto’s gebruiken als dekking en op de juiste momenten kruipen.
Ik probeerde er wel eens met andere kinderen over te praten, in de prepuber-praatgroep, maar geen van hen leek te weten waar ik het over had. Puistjes, ja. Menstruatie, slechte cijfers op school, zelfmoordgevoelens, verschrikkelijke ouders, maar sluipschutters ho maar.
Nu nog denk ik: waarom was ik toch de enige waar de Vijand het op gemunt had?

Posted by jaeggi at 02:54 pm

28 januari 2005

weerwoord

Wil je mij horen trombonespelen?
En GERRIT KOMRIJ, JOOST ZWAGERMAN, ERIK MENKVELD, ERIK JAN HARMENS, NICK FLYNN, HANS VERHAGEN, GERRIT KOUWENAAR en ILJA 'LEO' PFEIJFFER horen voorlezen?
Kom dan morgenmiddag (zaterdag) naar de Melkweg in Amsterdam.
Met muziek van NAAR TEVREDENHEID & DE HIPVERGRIJP HOORNSECTIE.

(en geniet ook van RAMSEY NASR, RICK DE LEEUW, STARIK, VROUWKJE TUINMAN e.v.a.)

Meer info op www.leidsepleintheaters.nl/DreamHC/Pagina27.html

Posted by jaeggi at 03:09 pm

27 januari 2005

marieke

Het was aan het eind van de tweede klas dat Marieke begon na te denken over het eten van mensen, en hoe het zou smaken.
Hoewel ze zelf ook wel wist dat ze niet doortastend genoeg was om ooit haar nieuwsgierigheid te bevredigen, gaf het haar toch een andere kijk op de mensen om haar heen. In haar klas zaten weinig kinderen waarvan ze zou willen eten, en de gedachte dat ze haar tanden in een stuk van juffrouw Lo Pinto, de bebrilde lerares kunstzinnige vorming, zou moeten zetten deed haar grinnikend kokhalzen. Wel voelde ze een hol gevoel in haar maag bij de gedachte aan de malse voetzolen van de leraar Engels die op sportdagen het leraren-volleybalteam aanvoerde.
Maar waar ze vaak van droomde, als ze haar schooltas door de gangen achter zich aan sleepte, was dat ze Rixtus zou tegenkomen. Ze zou een hoek omslaan en hij zou ineens voor haar staan en zij zou achteloos, zonder blozen of stotteren, zeggen: ‘Hee, heb je zin om een keer te komen eten?’
Als hij langskwam zou ze een biefstuk voor hem bakken met frietjes uit de oven en daarna zouden ze naar boven gaan naar haar kamer en haar ouders zouden er niks van kunnen zeggen want wat heb je verder nog in te brengen als je in moten in de vrieskist ligt?

Posted by jaeggi at 04:21 pm

26 januari 2005

talent voor catastrofe

Ik blog dat ik een beetje een moeilijk ochtendje heb gehad en direct stromen de medelevende en opbeurende mailtjes toe. Ik zal nooit meer klagen, alleen al omdat ik nu weet dat er mensen zijn die een heel leven hebben dat vergelijkbaar is met mijn ochtend gisterochtend.

‘Tijdens een reis in de voetstappen van Graham Greene liep Norman Sherry gangreen aan zijn ingewanden op in Panama, tropische diabetes in Liberia, en werd hij tijdelijk blind na een auto-ongeluk in Groot Brittanië. Een gewelddadige overval in Liberia kostte hem zijn gehoor. Greene was zo bezorgd over het talent voor catastrofe van zijn biograaf dat hij hem een voorgestelde reis naar een Congolese leprakolonie streng verbood.
Zelfs tijdens zijn verblijf in de bedaarde Saville Club lukte het hem om van de trap te vallen.
Aan het eind van ons gesprek stelt hij met ouderwetse hoffelijkheid voor me naar het station in Bond Street te brengen. Ik bedank beleefd voor het aanbod en steek voorzichtig de straat over. Ik kijk om en zie hem tegen een voorbijganger aanlopen.’

(Interview door Stephen Moss, The Guardian, www.timesonline.co.uk/article/0,,2102-1399062,00.html)

En terwijl ik dit tik bezorgt de postbode een pakketje: De dagboeken van Sylvia Plath in Prive Domein-uitgave. En de grammofoonplaat die ik al de hele ochtend draai blijft steken (de reparatie van mijn cd-speler gaat zeker 2 weken langer duren en navenant meer kosten)
(Handenwrijvend): nog meer ellende! Kom maar op!

(wordt vervopgd)

Posted by jaeggi at 10:53 am

25 januari 2005

bontekoe

Klotenacht gehad, en dus de volgende ochtend gesnauw en gegrauw, maar toen kwam ik buiten en lag er nog een beetje sneeuw. Het zal waarschijnlijk nooit meer echt sneeuwen in Nederland, maar zelfs onder dit magere dekentje zag Amsterdam eruit alsof het tweehonderd jaar terug was, en alles was zachter en minder erg.
En toen moest ik denken aan het prachtige einde van de Scheepsjongens van Bontekoe:

Buiten sneeuwde het altijd maar door; als een troostende hand legde de sneeuw zich over het stadje... er moesten vele schrijnende wonden worden bedekt.
Vertrouwelijk, als goede raadgevers, wandelden te middernacht twaalf klokkeslagen over de sneeuw.
Een nieuw jaar was begonnen.

(de hele tekst van de Scheepsjongens van Bontekoe staat op http://www.dbnl.org/tekst/fabr005sche01/)

Posted by jaeggi at 11:17 am

24 januari 2005

seniel

Mijn computer is seniel aan het worden.
De eerste keren dat het geheugen hapert merk je het niet, of doet onbewust of je het niet merkt. Je bent aan het ouwetje gehecht, na al die jaren. Maar het geheugenverlies wordt steeds erger.
Ze kan nu al niet eens meer een middelgroot bestandje onthouden. Als je vraagt waar ze het gelaten heeft gaat ze als een dolle aan het zoeken, om na lange tijd triomfantelijk op te duiken met het verkeerde. Als je dan, zo aardig mogelijk, vraagt of ze nog even door wil zoeken blijft ze koppig volhouden dat dit is wat je zocht.
Verder heeft ze last van waandenkbeelden. Zo denkt ze de hele tijd dat ik wil uitloggen terwijl ik nog aan het mailen ben.
Ze kan ook geen twee dingen tegelijk meer doen. Even de post ophalen en tegelijk rekeningen betalen? Vergeet het maar. Maar echt gênant is dat ze geen schaamte meer heeft. Ze ontbreekt rustig mijn chatgesprek met de mededeling dat ze hoognodig wat overbodige bestanden moet lozen. Ik schaam me soms rot.
Mijn computer is nog uit de vorige eeuw, en dan merk je toch dat die ouwetjes de moderne tijd niet aankunnen. Ze is nu in het stadium dat als ze weer eens klem komt te zitten ze alleen nog maar met rust gelaten wil worden en een uurtje of twee ineengedoken in haar hoekje onder mijn bureau wil zitten, zachtjes pruttelend.
Dan gaat het wel weer.

Posted by jaeggi at 10:56 am

23 januari 2005

Gevonden vreten (drie ready-mades)

Op de glijbaan in het speeltuintje bij ons om de hoek, met blauwe viltstift:
Wesly heeft een lul
van 1000000000 kilometer

Op de muur van een kraakpand, in keurige witte kalkletters
Jezus komt!
Daaronder, in zwarte graffiti
En waar gaat die dan wonen?

Achterop een vieze vrachtwagen, in het stof geschreven:
Kampen
City
Of
Joy

Posted by jaeggi at 02:57 pm

21 januari 2005

het seizoen is begonnen

Het seizoen is begonnen. Het komt toch altijd weer onverwacht.
Je stapt op een gewone dag de deur uit en je voelt meteen dat er iets aan de hand is. De postbode heeft een twinkeling in zijn ogen als hij je een enorm pakket overhandigt, de overbuurman leunt in de deuropening met een grote sigaar tussen zijn lippen, een paar voorbijkomende nonnen tillen zonder aanleiding hun rokken op en rennen krijsend de hoek om.
Nog heb je niets in de gaten, tot je naar boven kijkt en ziet dat de maan en Pluto op één lijn staan. Een adelaar met de spanwijdte van een kleine circustent zeilt peinzend over de daken.
Het zal toch niet?
Je pakt je mobieltje en belt de verantwoordelijke autoriteiten. Daar lijkt alles bij het oude: je wordt van het ene keuzemenu in het andere gerold, als een knikker op de knikkerbaan, maar dan klinkt ineens een belletje en wordt de hoorn opgenomen.
‘Hallo?’
‘Dag, u spreekt met…’
‘Wie heeft u dit nummer gegeven?’ De stem klinkt aangebrand en eetbaar tegelijk, als een hamburger laat op zaterdagavond.
‘Niemand. Ik bedoel: ik werd doorverbonden.’
‘Door wie?’
‘Geen idee. Ik heb het algemene nummer gedraaid en toen kwam ik in een keuzemenu…’
‘En weet u nog wat u gekozen hebt?’
‘Oei. “Voor alle andere vragen, toets 15, geloof ik”.’
‘En daarna?’
‘Eh… Ben ik bij u overigens aan het goede adres?’
‘Dat hangt ervan af. Wat wilt u weten?’
‘Of het seizoen al begonnen is.’
Aan de andere kant wordt abrupt de adem ingehouden. Het duurt lang. Ik begin me ongemakkelijk te voelen; aan de andere kant is iemand vervaarlijk rood aan het aanlopen, en ik kan niets doen behalve heel hard ‘Hallo?’ in de hoorn roepen. Na een paar minuten roepen zegt de stem verstikt: ‘Kan ik er van op aan dat u deze informatie geheel voor uzelf houdt? En daarmee bedoel ik géen pers, geen gezeur om een backstage pass, geen interviews of gezeur om handtekeningen, geen kaartjes voor familieleden die dan op de zwarte markt terechtkomen?’
‘Daar kunt u van op aan.’
Een diepe zucht. ‘Vooruit dan maar. U hebt het niet van mij, maar: het seizoen is gisteren begonnen.’
‘Gisteren al! Maar dan hebben we de opening gemist!’
‘Ja. Jammer.’
‘Maar dat is altijd het hoogtepunt! We hebben de afgelopen twintig jaar niet één keer de opening van het seizoen gemist.’
‘Ach. Jammerdebammer.’ Ik krijg de indruk dat de stem er niet zo erg mee zit.
‘Maar waarom zijn we niet gewaarschuwd?!’
‘Mevrouw, als we daaraan moeten beginnen kunnen we het hele jaar wel bezig blijven.’
‘Maar dat is toch uw taak?’
‘Alleen tijdens het seizoen, meneer. Voor het seizoen begint zijn we bezig met de afwikkeling van het seizoen van vorig jaar, en erna is de evaluatie en de nazorg.’
‘Maar zo weet niemand wanneer het seizoen begint!’
‘Dat valt niet onder onze verantwoordelijkheid, jongedame.’
‘U bent een stelletje laffe bureaucraten en papierschuivers!’
‘Daar herkennen wij ons niet in, majesteit.’
Ik heb maar opgehangen voor ik echt boos werd. Ik voelde in al mijn aderen een adrenalinestorm opsteken en het kan bij mij een hele dag duren voordat die is uitgeraasd.
In plaats daarvan heb ik mijn geweer gepakt en mijn kortingskaart en ben de stad in gegaan, op zoek naar mensen die het met me wilden vieren. Dat viel nog niet mee; de meeste mensen keken me aan alsof ik een brandende Jehova-getuige was. Kennelijk is het nog niet overal doorgedrongen, dus doe me een lol: het seizoen is waarlijk aangevangen, zegt het voort.

Posted by jaeggi at 11:55 am

20 januari 2005

verlanglijst

De nacht voor zijn vijftigste verjaardag stond hij op, liep op zijn tenen naar de keuken, schonk zichzelf een glas melk in en pakte potlood en papier.
‘Ik wil dat je een verlanglijstje maakt,’ had zijn vrouw gezegd. ‘En dan doen we een groot feest. Je wordt tenslotte maar één keer vijftig.’

Die ochtend, toen de vrouw beneden kwam en de keuken inliep, trok er een kille tocht langs haar blote benen. Ze rilde en sloot de keukendeur, die wijd openstond. Op tafel lag, naast een halfvol glas melk, een gum en een potlood, een blaadje papier met een paar regels:

Verlanglijst
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten
Laat me uitpraten

Posted by jaeggi at 11:43 pm

18 januari 2005

McDonalds (2)

Nog even over die clown van McDonalds (zie ook mijn post van 14 januari): in de Washington Post werd niet zo lang geleden een doekje opengedaan over de mensen achter het clownsmasker.
Een ex-werknemer van McDonalds die dertig jaar de rol van de clown speelde, Geoffrey Giuliano, was vegetariër en is sinds zijn ontslag activist voor de dierenbeschermingsgroepering People for the Ethical Treatment of Animals.
Een andere voormalige Ronald was nog meer in de war: Joe Maggard werd in 1998 veroordeeld voor het plegen van obscene telefoontjes waarbij hij zich voordeed als Ronald. De rechter veroordeelde hem tot gedwongen anger-management therapie
Commentaar van McDonalds: ‘Mr. Maggard is definitely not Ronald McDonald.’
Als je dat weet word je niet rustiger van de mededeling dat er honderden, zo niet duizenden Ronald McDonalds zijn. Vrijwel elke stad in de VS heeft zijn eigen McDonalds-snackbar, en bijna elke McDonalds heeft zijn eigen Ronald de clown. Maar om de illusie dat er maar één clown is in stand te houden voor het McDonaldspubliek (bij ons hebben kinderen van een jaar of acht toch echt wel door dat dat hele verhaal van die hulp-Sinterklazen grote flauwekul is) houdt de hamburgerketen strikt in de gaten dat er nooit twee Ronalds tegelijk optreden. Op McDonalds’ eigen website stond bijvoorbeeld dat Ronald vorig jaar op een en dezelfde dag zou optreden bij franchises in Oostenrijk, Canada, Denemarken, Frankrijk, Duitsland, Hong Kong, New York and Rusland. Het commentaar van McDonalds: ‘There is only one.’
Nog één griezelig detail: Ronald mag niet knuffelen met kinderen. Als ze toch naar hem toekomen moeten Ronalds zich volgens de bedrijfsinstructie naar links keren en het kind vriendelijk op de rug kloppen.
Ronald de clown die kinderruggetjes beklopt terwijl zijn collega’s achter de schermen dagelijks tienduizenden koeien in de gehaktmolen duwen: bij dat beeld wou ik het even laten voor vandaag.

(voor wie het hele artikel wil lezen: www.inebriantia.org/2003/06/ronald_mcdonald.html)

Posted by jaeggi at 10:47 am

17 januari 2005

tot dusver ongebruikte titels

- Sorry, sorry, sorry, sorry, sorry
- Ik maak ongaarne vijanden, maar voor u maak ik een uitzondering
- Achtentwintig vrouwen
- Bier en friet
- De zeven dochters van de moeders van de kleine hoeve met de rozenstruiken en hun grote geheim (bestseller)
- Hard werk en goede manieren
- Het liefdesleven van zout
- Bob en Betty
- Zeven nachten
- De menukaart van de liefde
- De ondergang van... (nog bedenken)
- De paus bekent

Posted by jaeggi at 01:40 pm

memo van het hoofdkantoor (afd. Marketing & Promotie)

De mogelijkheid om commentaar te geven op de posts is per vandaag definitief afgesloten (hehe). Reden: er kwam veel spam op binnen en jullie reacties waren niet leuk genoeg.
Mijn eigen schuld: ik ga toch ook niet met elk voltooid stukje de straat op om passerende toeristen om commentaar te vragen? ('Yes, I take picture of you and your wife, but first you read this and tell me what you think.') Stom dat ik dacht dat daar weleens een leuke reactie uit zou kunnen komen.
Als jullie commentaar hebben kan dat altijd via het mailadres op mijn website.
Als jullie je eigen reacties op het web willen zien begin je maar je eigen weblog.

het promotieteam

Posted by jaeggi at 11:35 am

16 januari 2005

mahalia

Op zondagochtend sluip ik, voordat mijn huisgenoten uit bed komen, naar beneden en zet de tv aan voor een uurtje religieuze folklore - zoals sommige mensen documentaires over vogelbekdieren en bidsprinkhanen fascinerend vinden, zo kijk ik graag naar gelovigen. Tussen 9 en 12 is er een rijk scala aan biddende en zingende figuren uit alle windstreken: klassieke gereformeerden, honderd trouwhartige Nederlandse melkboerenhondenkoppen in een galmende kerk, begeleid door orgel en koperblaaskwintet (de regisseur zoomt graag in en uit op de vertekende gezichten van de muzikanten in het bolle koper van hun instrumenten; elk eindshot is dat van een reusachtig droogboeket) of de wat vrijzinniger gemeente, waarin een Christelijk popbandje mag zingen over de komst van Jezus, niet zelden begeleid door vochtig grijnzende Down-syndroompjes met een tamboerijn of een speelgoedxylofoon; of ik zoek op de plaatselijke zender naar de uitzending waarin vanuit een of ander betonnen zaaltje in Amsterdam-Noord een blije Wedergeboren Afrikaan, of een niet zo blije Herwedergeboren boeteprediker het Evangelie verkondigt (ook hier erg veel droogboeketten, en merkwaardig vaak een tinkelend watervalletje op de achtergrond, waardoor je tijdens zo’n uitzending tenminste drie keer naar de plee moet; hoe doen die gelovigen dat?); of de Amerikaanse BillyBob’s-pompoenen-zijn-deze-maand-groter-dan-ooit-en-Norma-Jean-heeft-een gezond-stel-kalveren-geworpen-dus-laten-wij-de-Heer-prijzen-aanpak van dominee Schüller in de Crystal Cathedral in Garden Grove, Calif., maar daar heb ik al eens uitgebreid over geschreven; of ik zoek de beslotenheid van de EO-bijbelstudiegroep, een soort Zeeman met Boeken voor christenen, maar dan steeds met hetzelfde boek (al twee eeuwen lang; je zou toch zeggen dat ze er inmiddels wel uit zijn). En ik heb geen Arabische zenders ingesteld, maar ik hoef maar even CNN of BBC World aan te zetten om tegen de omhoogwippende billen van onze biddende moslimbroeders aan te kijken.
Ik hoef God dus niet te zoeken: hij komt op vele netten in vele vormen naar mij toe, in elk geval op zondagochtend tussen 9 en 12.
Daar wil ik het dus ook niet over hebben, want het interesseert niemand dat ik niet in God geloof, netzomin als het mij interesseert of iemand wel in God gelooft.
Ik wil het even over de muziek in al die kerken hebben. Even maar, want ik kan er kort over zijn: die is verschrikkelijk. Of het nu steile Hollanders, swingende wederomhergeboren negers of het All-American-Boys-Choir van de Crystal Cathedral is: het is allemaal een belediging voor het oor. Amateurisme is geen zonde - maar als je die ten hemel schreiende, a-rytmische teksten, hompie-kurkie akkoorden en mensen die deel 1 Van Extreem Eenvoudige Etudes voor de Dwarsfluit nooit gepasseerd zijn een ochtend hebt aangehoord, dan zou je wel een nieuw Pauselijk Concilie bij elkaar willen roepen om amateurisme als hoofdzonde te erkennen.
Is God doof?
Of ligt hij op zondagochtend met ohropax in beide oren en een kussen op zijn hoofd tandenknarsend in zijn hemelbed?
Of misschien zit hij in zijn studeerkamer en draait heel hard gospelplaten van Mahalia Jackson (1911-1972). Dat heb ik vanochtend ook gedaan en believe me, we hebben een geweldige ochtend gehad, God en ik.

(meer over mahalia op www.galegroup.com/free_resources/bhm/bio/jackson_m.htm)

Posted by jaeggi at 12:10 pm

14 januari 2005

heilige koe

Groningen/Assen - McDonald's Nederland is kwaad over de nieuwste reclames van concurrent Burger King. Boodschap van de reclame: de hamburgers van Burger King zijn zó lekker, dat zelfs Ronald McDonald ze prefereert boven zijn eigen burgers. In een lange regenjas en met een hoedje op staat de kindervriend incognito aan de balie van Burger King. Om een bestelling te plegen. "Erg grappig allemaal, maar het mag niet. Je mag onze Ronald niet zomaar gebruiken voor je eigen reclame. Ronald is van ons," aldus McDonald's Nederland.

Ik heb het helaas niet voor het zeggen, maar als het aan mij lag zou deze woordvoerder van McDonalds Nederland per acuut de zak krijgen.
"Erg grappig allemaal, maar het mag niet. Ronald is van ons."
Hoezo, Ronald is van jullie? Ronald is van ons! Het staat iedereen vrij om een grote stijve lul in Ronalds clownsbroek te tekenen. Als je bovendien de slogan 'Im lovin it!' voert vraag je daar gewoon om.
En ten derde: als je na films als The Thing en Spawn nog steeds naief genoeg bent om een clown als beeldmerk te voeren vraag je erom dat mensen daar hele obscene dingen mee gaan uithalen. Daar moet je dus vooral niet tegenin gaan, nee: je maakt een vervolg op de Burger King-commercial, waarbij Ronald McDonald om de hoek in een Burger King zak staat te braken.

Posted by jaeggi at 11:07 am

13 januari 2005

houdgreep

Jenny kon beter judoën dan ik, maar ze was een kop kleiner en bijna acht kilo lichter. Elke woensdag, na afloop van de judolessen, als we allemaal op één mat ‘vrij partijtje’ mochten doen, zochten we elkaar op. Wij waren de enigen die gemengd judoden, de rest van de jongens durfden geen meisje te werpen. Maar Jenny kon je gewoon aanraken. Onder het T-shirt, dat alle meisjes onder hun judo-jas droegen, had ze dezelfde platte borst als jongens.
Elke tweede zaterdag van september was het Tournooi. Ik won twee partijen, voor ik terechtkwam in de verwurging van een boerenzoon uit Klundert. Hij kneep zo gemeen dat ik maar aftikte. Jenny won voor het derde jaar haar finale (meisjes 13-15 jr.). Tijdens de laatste finales (mannen alle categorieën) begonnen wij op een lege mat aan een stoeiend partijtje, om het te vieren. We probeerden elkaar onderuit te halen met steeds kunstiger worpen. Toen ik haar revers beetgreep om een grote schouderworp (morote-seoi-nage) in te zetten, voelde ik zachte ronde vormen tegen mijn knokkels. Geschrokken trok ik door. Jenny vloog over mijn schouder en klapte tegen de mat, mij meesleurend in haar val. Ik kwam bovenop haar terecht. Haar knie duwde tegen mijn borst. Ze hijgde. Haar gezicht was knalrood, haar lippen waren opeengeperst. Ze trok aan mijn haar en sloeg haar benen om mijn middel.

Posted by jaeggi at 11:59 am

12 januari 2005

gedicht met een moraal

Het ging al lang niet goed met hem, het ging met hem niet goed
Hij voelde het als hij opstond. Hij kreunde bij het tillen.
Hij kreunde als hij iemand sprak die iets van hem zou willen.
Hij vloekte elke dag zoals een dronkelap dat doet.

Hij keek jaloers naar vrienden die vervroegd waren gaan vutten
en spelde advertenties en hij volgde elke stoet.
En in de spiegel kijkend zag hij groeven, putten,
de gelaatskleur van een varken dat geheel is leeggebloed.

Het ging al lang niet goed met hem, dat zagen ook zijn vrienden
Maar ze bleven hem toch bijstaan, zeker nog een week of twee,
toen belden ze niet meer. Niet dat hij het niet verdiende
maar ze moesten voor de feestdagen met schoonfamilie mee.

Er kwam een dag dat hij besloot: zo gaat het echt niet langer
en hij begon te zoeken naar een pijnloze manier: een pil?
Wat was de beste oplossing: de trein of toch verhangen?
Er zijn genoeg manieren voor een doorzetter die wil.

Toen op een avond op de bank de flatline zachter ging
omdat de buren al om tien uur gingen pitten
toen stond hij op en vroeg waar Bello’s honderiempje hing
maar toen zei zij: ‘Kom even naast me zitten.’

Toen legd’ hij, als een grote zachte lobbes van een hond
zijn hoofd neer op haar dijen, en hij zuchtte bodemloos
en zij vertelde het verhaal van hoe ze hem ooit vond
en streelde liefdevol zijn zorgelijke kruin vol roos.

En toen hij ’s morgens wakker werd was het zonder diepe zuchten.
Hij floot de hele ochtend, in de bus en op zijn werk
en zag uit het kantineraam de blauwe blauwe luchten
en voelde zich een etmaal als twee kickboxers zo sterk.

Hij ging dammen en tuinieren. Een avond naar de kroeg
ging hij alleen als zij hem daar nadrukkelijk om vroeg.
En daar word nu gezegd dat men hem lang herinneren zal
want één maand later stierf hij aan een nette hartaanval.

Moraal:
Het leven biedt genoeg voor wie niet constant loopt te vitten
en niet meteen er uitstapt als hij ’t even niet ziet zitten.

Posted by jaeggi at 10:13 am

mededeling van de directie

Ik ben het zat, alle spam die aanspoelt in dit weblog. De 'comment'-optie gaat uit, vanaf vandaag.
Als jullie me iets te vertellen hebben kan dat gewoon via de mail via mijn website.

de directeur

Posted by jaeggi at 10:01 am

11 januari 2005

in de kroeg

'Ach gut. Een dood biertje.'

Posted by jaeggi at 04:06 pm

10 januari 2005

dansles

Laatst een levensles gehad van een 22-jarige.
In het tv-programma The bachelor, één van die reality-shows waarbij je als kijker onbeschaamd de voyeur mag spelen, was er een tête-a-tête tussen de hoofdpersoon (de Vrijgezel) en één van de acht dames waartussen hij mocht kiezen. Zij was jong (22), blond, met het gezicht van een lief bol engeltje dat de laatste jeugdpuistjes meedogenloos had laten weglaseren. Het was op dat moment allang duidelijk dat zij geen partij was voor haar oudere, valsere concurrentes en bij de volgende ronde kansloos weggestemd zou worden. Daarom gooide zij haar grootste troef op tafel. Terwijl ze de Vrijgezel diep in de ogen keek, zei ze: 'Ik wil mijn geheime levensmotto met je delen. Werk alsof je het geld niet nodig hebt, leef alsof het je laatste dag is en dans alsof niemand je kan zien.' De Vrijgezel was niet erg onder de indruk, maar ik zat door de bliksem getroffen op de bank. Natuurlijk. Dát was het. Dáárom kon ik niet dansen: omdat iedereen steeds stond te kijken. Altijd als een meisje haar armen naar me uitstak steeg binnen in mij een wolk vurige vonken op, alsof iemand een nieuw blok op het kampvuur gooide. Elke vonk was een andere, griezelige keuze. Vingers vastpakken? Of hele hand? En waar moet de andere hand? Hoger? Lager? Op afstand? Of juist stevig aandrukken? Rockenrollen? Jiven? Discoën? En als ik al die problemen had opgelost en we halfslachtig het soort hand-in-hand-dansje stonden te doen dat je chimpansees in natuurfilms ook wel eens ziet maken, dan was het nummer afgelopen en kwam er een slowe plaat.
Jezus, slowen! Nog een reusachtig blok stortte op het kampvuur. Hoe dicht? Is dit dicht genoeg? Nee, dit is ongetwijfeld te dicht, ik voel allemaal dingen tegen me aandrukken, dat kan niet goed zijn. En waar moeten die handen nu? Kin op haar schouder? Is ze te klein voor. Kin op haar kruin? Krijg ik haar haar in mijn gezicht. Wat voor stappen? Oei, was dat haar voet? Ze zei niks. Ze hinkt nu alleen een beetje. Zou iemand het gezien hebben?

Eindelijk weet ik dus hoe het moet. Weliswaar twintig jaar te laat, maar wie weet kom ik nog eens aan de rand van een dansvloer te staan en steekt een bol engeltje haar armen naar me uit en herinnert me eraan: 'Dans alsof niemand je kan zien.'

Posted by jaeggi at 11:24 am

09 januari 2005

adders

Tussen de comments op mijn weblog staan af en toe van dit soort berichten: You are invited to check these sites of You may find it interesting to check out these pages. Volgt een eindeloze lijst van sites waarop je je penis groter kunt laten groeien, je fortuinen kunt winnen met pokeren online, je kunt verzekeren tegen alles van een tsunami tot een ontploffende echtgenote, en dingen als www.crepesuzette.com, waarvan ik niet weet wat het is.
Het is een kleine ergernis, net als junkmail, net als poep op de stoep. Je hebt het zo opgeruimd en dan is het weg.
Maar de volgende dag is het er weer. En weer. Er is weinig dat je eraan kunt doen.
Naïvelingen sturen nog wel eens een mailtje met scheldwoorden terug, maar de adressen in de mail kunnen alleen gebruikt worden voor versturen en niet voor ontvangen, dus je krijgt je eigen drolletje keurig netjes retour in je mailbox.
Filters helpen voor even, maar niets helpt definitief. De mensen die die troep versturen vinden altijd een weg, en ze zijn zo goed als immuun.
Dan moet het maar zo:

Moge jullie huis duizend kamers hebben, en moge elke kamer honderd bedden hebben, en moge de pest en de syfilis jullie van bed tot bed werpen.
Moge jullie vrouwen adders en hagedissen baren.
Moge jullie dokters zich bij een operatie vergissen en jullie aars in jullie mond plaatsen.
Moge een olifant jullie mond aanzien voor een openbaar toilet.
Moge bij het baden jullie teerste delen de gloeiendhete badkraan beroeren.
Moge jullie verpletterd worden onder een lading geperst lunchvlees.

Posted by jaeggi at 04:28 pm

06 januari 2005

goed doel

Iedereen hoest in een orgie van goedgevigheid enorme bedragen op voor de slachtoffers in Thailand (lieve mensen, lekker eten en bijna geen islam daar), Artsen zonder Grenzen heeft laten weten dat ze inmiddels geld genoeg hebben (‘We hebben genoeg. Niet meer storten!’ Voor het eerst dat ik dat hoor van een Goed Doel), er is al meer dan 3 miljard euro aan giftgeld binnen, en dan moet vanavond Heropen het Thaise Dorp nog beginnen ('Robert, wat waren jouw gevoelens toen je die enorme, afschuwelijke ramp op tv zag?').
Maar intussen bekommert niemand zich om de slachtoffers in Darfur, wat tot Tweede Kerstdag de Grote Ramp was. Teveel geld voor de ene Ramp en te weinig voor de Andere!
Dacht ik.
Maar voor Darfur zijn inmiddels ook vele miljoenen binnen.
(kijk op http://www.novib.nl/content/?type=Article&id=5895).
En de Postcodeloterij heeft alle particuliere giften verdubbeld.
Dus in Darfur zwemmen ze straks óók in het liefdadigheidsgeld.
Maar ik moet nog geven.
Het giftgeld brandt in mijn zak.
Dan maar wachten op de volgende ramp.

Posted by jaeggi at 09:33 am

05 januari 2005

wat dan?

Nog een gedicht voor het begin van het jaar (dan heb je ze het meest nodig). Dit komt van de door Menno Wigman samengestelde Dagkalender van de Poëzie, uitgegeven door Meulenhoff.
Ik schat dat het nog een week duurt voordat alle agenda’s en scheurkalenders worden afgeprijsd. Sla dan toe en koop deze kalender.

Wat dan?

Op school dachten zijn uitgelezen vrienden:
hij wordt straks een beroemde man;
hij dacht dat ook, leefde met discipline
en zwoegde voort tot hij tot wasdom kwam.
‘Wat dan?’ zong Plato’s geest, ‘Wat dan?’

Al wat hij schreef werd ook gelezen;
een paar jaar later kon hij toen
van wat het schrijven opbracht leven
en kreeg hij vrienden die dat bleven.
‘Wat dan?’ zong Plato’s geest, ‘Wat dan?’

En al zijn dromen kwamen uit –
een klein oud huis, vrouw, dochter, zoon,
een tuin met grond voor pruimeboom en spruit;
geestige praters kwamen bij hem thuis.
‘Wat dan?’ zong Plato’s geest, ‘Wat dan?’

‘t Werk is gedaan, dacht hij als oude man,
overeenkomstig mijn jongensachtig plan;
laat dwazen tieren, ik heb niet gedwaald,
ergens volmaaktheid in behaald.
Maar luider zong die geest, ‘Wat dan?’

William Butler Yeats

Prachtig gedicht, redelijke vertaling (Jan Eijkelboom). De vierde regel, bijvoorbeeld, luidt in het Engels: All his twenties crammed with toil. Zo compact krijg je het in het Nederlands niet.
En de negende regel is in het origineel: Friends that have been friends indeed;. Dat is net iets wranger, zuurder, gemener, pijnlijker, wringender, onaardiger en dus dichter bij de waarheid.

(Het complete origineel staat op http://poetry.poetryx.com/poems/1753/)

Posted by jaeggi at 11:38 am

04 januari 2005

dit is mijn jaar

Een late nieuwjaarsgroet van een vriend van mij. Hij heeft vorig jaar een schitterende dichtbundel gepubliceerd, In Menigten, en dit jaar komt - eind maart - zijn tweede, Underperformer, die nog beter is.
Meer over hem op www.erikjanharmens.nl
Hij treedt samen met mij en vele anderen op tijdens het Alternatief Boekenbal in Paradiso, op dinsdag 8 maart. Ik zou maar vast kaarten gaan bestellen als ik u was.

Dit is mijn jaar

een rokkenjager lift rokken
een jokkenbrok liegt de shit aan mekaar
whisky is goed een staartje w is ook goed
krijg niet de bloedkanker in je bloed

waak waak ik kan niet waken
jij moet het doen ik zie spuuggroen
is dit niet de karbonade waar 'k een moord voor deed
waar 'k van watertandde met jouw kegel losgeblazen van de romp

dit agnus dei in een pita
stom en doof op een bedje van shaslick
served with a smile mag ik sla
en noem mij niet langer amigo

maar haal mij door dit showbizzslijk
nagel mij aan de hoogste zendmast
hou mij vast als een fooivragend portier
hermetische chitchat wannabe ditdat dit is mijn jaar

kracht is de meuk in je mik
kracht is de ballantine's finest
de angst voor een prik
de last van een klap
de dorst na een chip

de niet-doorgehaalde regel die geen weerklank vindt

Erik Jan Harmens, 010105

Posted by jaeggi at 11:09 am

03 januari 2005

een man voor elspeth

‘Ik laat andere mensen weleens dat weblog van jou lezen, en die lachen zich rot.’
Zou ik deze man ooit uit kunnen leggen hoe ontzettend dit niet de bedoeling is? Zou ik hem ooit duidelijk kunnen maken dat hij mij de dronken kapitein van een mammoettanker vol stookolie maakt, die in het holst van de nacht langs een natuurreservaat vol dromende zeehonden vaart?
Ik geef toe: ik heb altijd mijn waren aan de man gebracht met humor. Als ze maar lachen, dacht ik, dan gaat de boodschap vanzelf wel mee naar binnen. Maar als dat ooit al zo was: niet meer.
Lachen is tegenwoordig een excuus om niet meer te denken. Anders is het succes van al die cabaretiers niet te verklaren. Een avondje lachen plus een boodschap en iedereen gaat gesticht en schoongewassen naar huis.
Volgens mij werd er vroeger anders gelachen.
Ter illustratie een paar aantekeningen en ideeën van 1 van de 3 allerbeste schrijvers aller tijden, F. Scott Fitzgerald (de vertalingen zijn van mij).
Ik ga hier verder niets over zeggen, behalve dat als er een vorm van superieur lachen bestaat, lachen zonder erbij op je dijen te slaan, lachen dat alles overwint: als dat bestaat dan is dit het. O, en niet te vergeten: dat al deze gedachten volkomen serieus zijn.

Eenmaal opengemaakt rook de vis als een stoffige kamer. (idee 214)

De dagen van die februari waren wit en magisch, de nachten waren van kristal en vol sterren. Over de stad lag een koude glorie. (idee 143)

Het zilveren 'hee!' van een telefoon (156)

Erna reden ze rond, op zoek naar het centrum van de zomeravond, waar ze parkeerden terwijl de sprookjesachtige stilte over hen neerdaalde als bladeren over de kinderen verdwaald in het woud. (158)

Een idee rende heen en weer in zijn hoofd, struikelend over de vaste meubelen. (1143)

Toon mij een held en ik schrijf je een tragedie. (316)

Vind een man voor Elspeth, een man voor Elspeth, was de kreet. Dit viel niet mee omdat Elspeth al zoveel mannen had gehad. Twee van haar zusters bereden, zogezegd, Elspeths afgedankte knollen. (333)

Vergeten is vergeven. (381)

(En mijn persoonlijk favoriet:)
Het wordt steeds moeilijker om te schrijven, omdat er veel minder weer is dan toen ik een jongen was, en haast geen mannen of vrouwen. (447)

Posted by jaeggi at 01:36 pm

02 januari 2005

het sprookje van de schrijver

Er was eens een schrijver die niet opschoot met zijn boek. Elke ochtend slofte hij zuchtend naar zijn schrijfkamer, en elke avond kwam hij zuchtend naar buiten.
'Dat kloteboek,’ zuchtte hij dan, 'ik wou dat het eindelijk af was.’ Zo vaak herhaalde hij deze wens, dat de dwergenkoning, die in het paleis onder het huis van de schrijver woonde, er schoon genoeg van kreeg.
'Spud,’ zei hij tegen zijn secretaris, 'ga jij eens naar boven en laat die zeikerd z’n wens uitkomen. Ik word doodziek van dat gekanker en geijsbeer de hele dag boven mijn hoofd.’ Spud boog en begon de lange trap naar boven te beklimmen. Toen de schrijver de volgende ochtend zuchtend de deur van zijn kamer opendeed zat er een dwerg op zijn bureau.
'Hallo,’ zei de dwerg. 'Ik ben Spud. Je mag een wens doen.’
'Echt waar?’ riep de schrijver. 'O, ik wou dat mijn boek af was.’
'Okee,’ zei de dwerg, en wipte van het bureau. Voor hij de grond raakte was hij verdwenen, maar op het bureau lag het boek van de schrijver, helemaal af. Niet alleen was het helemaal af, het werd ook een groot succes. Er werden er veel van verkocht, en alle kranten schreven dat het veelbelovend was, en dat ze uitzagen naar zijn volgende boek.

Posted by jaeggi at 10:21 pm